Newt Contrino, Le bon Coin

Het hoofdpersonage wordt wakker op een plek dat hij duidelijk niet kent of eerder is geweest. hij voelt zich verward, gedesoriënteerd en heeft het gevoel alsof hij nog aan het dromen is. Zo’n droom die iets te realistisch voelt, waarvan je realiteit en droom niet uit elkaar kan onderscheiden. Er wacht iemand hem op, want hij stond al een tijdje te wachten op zijn komst. Hij wist dat vroeger of laat hij hier wel zou belanden. Het hoofdpersonage wordt begeleid naar een kamer waar ze bepaalde elementen zullen bespreken. De figuur in kwestie die dit allemaal met hem bespreekt, kan je beschouwen als magere hein / Pietje de doodmaar ik beschrijf hem liever als La Mort. La Mort legt hem uit dat hij niet meer op zijn lieftallige aarde leeft, en een stomme dood achter de rug heeft. Eenmaal je iets in het universum zegt, zal het ook luisteren. In zijn geval om telkens te lachen met het feit dat hij vandaag niet aangereden wordt, dat het voor de volgende dag zal zijn.

Dus La mort legt hem uit hoe hij daar is geraakt, waar hij is en hoe je de plekken kunt indelen. Je hebt de elyzeeze velden, voor wie goed heeft geleefd wordt dan ook beloond met de meest mooie plek die je maar kunt inbeelden. Je hebt Tartaros, voor wie slecht heeft geleefd, zal dan ook tot de eeuwigheid gestraft worden met je ergste nachtmerries. En als laatste heb je de Asphodelvelden, voor wie niet bijzonder goed of slecht heeft geleefd, zij zullen op deze grote vlakte waar er niets is voor de eeuwigheid rondzwerven. Spijtig genoeg voor ons hoofdpersonage beland hij in Tartaros. Nadat La mort ons hoofdpersonage helemaal heeft ingelicht wordt hij mooi begeleid naar zijn deur, deze deur zorgt ervoor dat hij naar de plek geraakt waar hij moet zijn volgens het “universum”.

Eenmaal doorheen de deur wacht hem een heel pad af om zo in Tartaros te geraken. Hij komt daar aan, en weet niet zo goed wat er van te denken, hij is in ongeloof van waar hij is. Hij vraagt zich af of hij hier wel hoort te zijn, want volgens hem was hij niet zo’n slecht persoon en had hij nog wel goed geleefd. Oke, hij had wat verkeerde keuzes gemaakt, maar dat beslist niet over hoe zijn ware aard is. Na langer verloop in Tartaros te zijn beslist hij dat hij hier weg moet geraken. Hij zoekt naar een uitweg, alleen daarvoor moet hij de driekoppige honden ontwijken, zij zijn degeen die de uitweg bewaken. Maar met veel geluk kan hij de honden ontkomen door wat van zijn charme te gebruiken.

Hij komt terecht in de Elyzeese velden en is opgelucht, hij heeft het gevoel dat hij eindelijk zijn leven na de dood kan beginnen. Maar na wat rondwandelen begint dat idee steeds meer en meer te vervagen, want er klopt hier iets niet. Deze plek dat zodanig mooi moet zijn, voelt niet zo mooi aan zoals hij in zijn hoofd had. Het voelt zeer fake aan op een manier. Hij wilt er weg aangezien hij zich daar niet goed voelt. Dus wat doet hij? Hij begint gewoon te wandelen
met een eindeloos doel, hij begint na te denken wat voor hem zijn ideale plek is. Voor hem is dat gewoon een plek waar hij zichzelf kan zijn, een plek waar je niet telkens moet nadenken over wat je doet maar gewoon tot rust kan zijn met zichzelf. En die plek vindt hij in de Asphodelvelden, hier kan hij zichzelf zijn en eigen thuis vormen.

Dit verhaal voor mij is gebaseerd op het vinden van uzelf, en het ontdekken van waar je je thuis voelt. Soms heb je ideeën in je hoofd wat je denkt te verdienen, en sommige ideeën lijken mooier te zijn dan dat ze eigenlijk zijn. Soms het enigste wat je moet doen is hetgeen dat je geluk en liefde brengt tegenover jezelf.