Luna Demey, a xenomorph's chimera

De huid waarin ik leef, zal weldra verdwijnen,
Zodat het deegachtige wezen zal kunnen verschijnen,
Op een schotel, als maaltijd, warm in de buik,
Voor andere soorten, een smakelijk gebruik.
Terugkeert het dan naar de aarde, de fossiel,
Als uitwerpsel, voor ogen van elk individu geviel,
En aanschouw, daar wordt een nieuwe vorm geboren,
Een schouwspel voor de wereld, jong om te bekoren.

The skin I reside in will soon be gone,
Allowing the doughy looking matter to emerge at dawn,
On a platter, as a meal, smelling devine,
For other species, a delicious design.
Returning to the earth, not with grace,
As a poo, for all eyes to embrace,
And behold, a new form is born,
A spectacle for the world, young and adorned.