ADEM is een apocalyptisch concert. Een verhaal verteld in adem, lichaam, glitch en stilte. Een performance waarin de grens tussen mens en machine vervaagt — en enkel de adem ons nog mens maakt.
In samenwerking met het jongerenatelier van De Figuranten in Menen, ontwikkelde ik een composities op basis klank, beweging en poëzie rond de vraag: Wie ben ik nog in een tijd waar de rol van mens en machine vervaagt?
In ADEM worden geen klassieke rollen gespeeld. De jongeren zijn lichamen na een ramp, zoekend naar betekenis, naar ritme, naar verbinding.
Via ademhaling, ritmische tekstfragmenten, glitchende stemmen en lichamelijk spel bouwen zij een nieuwe taal, herontdekken ze zichzelf en de taal, beweging en geluid — één die nog niet bestaat, maar toch verstaanbaar is voor wie durft te luisteren.