When a landscape rushes past me, I follow the horizon. My gaze never leaves it, filling in where necessary. As soon as the horizon is interrupted, my gaze connects the point before and after the interruption into a tightly stretched rope. You could walk a tightrope on it.

Drawing is central to Trui Van Landuyt’s artistic practice. Various printing techniques, such as woodblock printing, are interwoven within this drawing practice. Using a self-compiled construction kit of shapes, she creates a framework within which endless creation is possible. This gives rise to new characters and architectural constructions that constantly refer back to the idea of theater. A recurring element is the expansive landscape, in which the horizon line—or rather its absence—takes center stage. The idea of the expansive landscape is at odds with that of the theater: a closed entity. These two seemingly contradictory ideas come together in the life-size drawings of characters that begin to melt into the landscape.

In een drassig landschap sta ik. Je zou denken dat het mooi groen is, maar ik zie vooral de bruine plassen. Uit mijn rode jas neem ik een potlood. Ik hou het nauwkeurig tussen mijn vingers, mijn hand op schouderhoogte, het potlood wijst van mij weg. Met gesloten ogen en een zelfverzekerde tred beweeg ik me voort door het landschap — grote passen. Het enige wat ik hoor, zijn de modderplassen die zich bij elke stap vastzuigen aan mijn laarzen, alsof ze ze vacuüm willen trekken, tot de laars zich weer met moeite lostrekt. Wanneer ik mijn ogen opnieuw open, zie ik een lijn. Een lijn die het landschap in tweeën deelt: groen en blauw.

Ik herhaal het. Opnieuw beweeg ik me met stevige passen en een potlood in de hand door het landschap. Weer open ik mijn ogen, maar deze keer lijkt de horizon versplinterd. Mijn blik verschuift nu naar boven.