Wat ik het meest mis, is de kracht van fantasie en verbeelding. Een verlangen dat diep in mij blijft nazinderen. Het kind in mij leeft nog altijd ergens binnenin – een stille aanwezigheid die herinnert aan een wereld vol magie en toverspreuken. Daar begon mijn onderzoek. Onbewust keerde ik terug naar wat me als kind al intrigeerde.

Ik begon me te omringen met objecten, beelden en materialen die toen al mijn verbeelding prikkelden. En ik besefte: er is weinig veranderd. Wat mij toen verwonderde, laat me nu nog steeds niet los. Diezelfde fascinaties sluipen mijn dagelijks leven én mijn artistieke praktijk binnen.

In het maakproces komt kleine ik opnieuw tot leven. Het is daar, in het creëren, dat we elkaar terugvinden. Dat we dezelfde taal spreken. Mijn werk wordt een medium voor dialoog – tussen het verleden en het heden, tussen fantasie en werkelijkheid.

De drang om haar naar boven te halen is uitgegroeid tot een voortdurende zoektocht. Een obsessie die tastbaar wordt in de objecten die mij omringen en in de beelden die ik maak.ik creëerde een fantasiewereld van papier in het atelier.
Het is een wereld die onlosmakelijk verbonden is met mijn kindertijd, en in het bijzonder met mijn oma.

Mijn oma was het hart van mijn kindertijd. Ze had een unieke manier om van het gewone iets bijzonders te maken. Samen creëerden we werelden vol verbeelding. Zij was mijn veilige haven – de plek waar fantasie en werkelijkheid in elkaar overliepen.

Die herinneringen zijn des te kostbaarder geworden sinds mijn grootvader lijdt aan Alzheimer. Het langzaam verdwijnen van zijn herinneringen confronteert me met de kwetsbaarheid van het geheugen – hoe fragiel, maar ook hoe bepalend onze innerlijke werelden zijn. Het versterkt mijn drang om vast te houden aan wat was, om het niet te laten vervagen, om het vast te leggen in papier......