Een fictief etalageproject in vijf bedrijven
In het Frans heet windowshoppen faire du lèche-vitrines, ‘ramen likken’. Misschien is het verband in het Frans duidelijker dan in het Engels: windowshoppen is niet alleen een visuele activiteit, maar ook een voorproefje van iets onbereikbaars, een erotische activiteit die door glas wordt bemiddeld.
Gedurende drie maanden wilde ik spelen met de vergankelijkheid en de kenmerkende vormen van etaleren en window dressing. Ik veranderde de functie van de etalage van projectruimte au JUS in Brussel in een oppervlak om te ontvangen en te reflecteren (en tegelijkertijd het interieur af te schermen van het zicht van buitenaf). Omdat ik geen producten te verkopen had, ensceneerde ik een straattheater, een fictieve winkelvitrine die voorbijgangers en hun directe omgeving in een publiek verandert.
Etaleren is een vorm die grotendeels verdwenen is. Het heeft niet langer dezelfde commerciële of sociale functie als vroeger, nu de etalage is verplaatst naar de schermen van onze apparaten. Voor mij maakt dit etaleren tot een culturele vorm die mijn intense belangstelling wekt. Soms is het pas aan het einde van iets dat verdwijnt dat we de contouren van zijn vorm kunnen zien.