De actie van het schilderen is voor mij als een ritueel die ik graag vergelijk met dierlijke gewoontes zoals bijvoorbeeld een prieelvogel die instinctief constructies bouwt of een zwijn dat scharrelt naar voedsel. Wat ik zo fascinerend vind aan dit ritualistisch gedrag is dat dit door gewoonte ontstaat en zo verder ontwikkeld tot het dier niet meer hoeft na te denken om die actie te ondernemen. Het doel van mijn masterproject is om de toeschouwer een gelijkaardige indruk te geven door mijzelf tijdens het schilderproces zoveel mogelijk te laten beïnvloeden door mijn zintuigen en mijn gevoel voor controle te beperken. Ik heb geëxperimenteerd met geblinddoekt te schilderen, mijn penseel aan een wankelende stok te hangen en zelf in mijn verf te rollen. Daarnaast is voor mij de wildheid van de natuur en de agressie die erbij gepaard gaat ook van groot belang geweest doorheen mijn masterproef. Ik ben altijd een heel slordige, wilde schilder geweest. Ik behandel mijn drager op hardhandige wijze en ga er heel onzorgvuldig mee om.  Ik stap voortdurend op mijn canvas, kras graag in de verf op mijn doek en klets heel graag een volle hand verf tegen mijn doek aan.  Als schilder laat ik mezelf graag verassen met toevalligheden die ontstaan tijdens het wild omgaan met bepaalde materialen. Materialen die botsen, niet mengen, die vloeken met elkaar vind ik spannend om mee te spelen en hun kwaliteiten tot het uiterst te drijven.