ON: The rules of attraction

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis gaf ons de jaren tachtig. Zijn debuut ’Less Than Zero’ werd naast “de slechtste roman sinds de uitvinding van de drukletter” ook “The Catcher in the Rye voor de MTV-generatie” genoemd. Hoe zeggen ze dat? It’s hip to be square. Hij schreef het in een speedtrip op een paar dagen tijd op de vloer van zijn slaapkamer. Daarna ging het alleen maar bergop. ‘Glamorama’, ‘The Rules of Attraction’, ‘American Psycho’: voordat Bret het doorhad was hij de wonderboy van Generatie X.

En ons gaf hij het Los Angeles van de jaren tachtig. Golden city. Golden town. Thanks for the ride. Wij waren overtuigd: this must be the place. Waar je echt nog naar de kiosk moest voor een pornoboekje. Waar je altijd op zoek was naar iemand omdat niemand ooit op duidelijke plekken afsprak. Uren in de auto, raampje open. In de jaren tachtig was iedereen altijd onderweg. We’ve got this funny feeling of seen-this-all-before. En toch nooit files. Ja, er waren wel files toen, maar het voelde nog niet als file. Alleen maar shiny happy people en overal acteurs op straat. Je kon een nieuwe Talking Heads nog als eerste op de radio ontdekken en niemand was ongelukkig. Jawel, iedereen was ongelukkig. Maar dat was de bedoeling. Qu-est ce que c’est? Nobody cared. En wij, wij herkenden ons in alles. Fafa-fa fa, fafa-fafa-fa fa, en als we ons niet herkenden, dan gingen we ons aanpassen. Want een andere grote meneer leerde ons: “When it was long ago and it was far away and it was so much better than it is today” Bret Easton Ellis gaf ons alles. En dus geven wij hem alles terug.

(Als we vragen hoe we komen waar we willen komen, zegt een stem: “Well, that’s very easy. You just take a right where they’re going to build that new shopping mall, go straight past where they’re going to put in the freeway, take a left at what’s going to be the new sports center, and keep going until you hit the place where they’re thinking of building that drive-in bank. You can’t miss it.” Wij zeggen: “Oké. Maar wie is dit?” En de stem zegt alleen maar: “This is the hand. The hand that takes.” Who cares. Wij weten dat het huis op branden staat. Dus doe het licht uit, zet de film aan. Say something once, why say it again?)

Van en met: Carine van Bruggen, Stan Martens, Mitch Van Landeghem
geïnspireerd op het werk van Bret Easton Ellis
Coaching: Willem de Wolf | Productie: Laura Arens | Techniek: Gilles Pollak | Decorbouw: i.s.m. Stijn Van Landeghem | Kostuum: Lucie Plasschaert | Ontwerp platenhoes: Leontien Allemeersch, Laura Gieseke | Veel dank aan: Alle masterstudenten KASK Drama, Fabrice Delecluse, Bauke Lievens, Frederik Le Roy, Martha Balthazar, Lennert Boots, Colette Goossens, Bardia Mohammad, Carly Rae Heathcote, Semna Segal, Mieja Hollevoet, Tom Engels, De Kazematten, Kopergietery, Gouvernement en Christian Bale voor zijn vertolking van Patrick Bateman.

De tekst van de voorstelling is beschikbaar als boekje #574 bij De Nieuwe Toneelbibliotheek (te verkrijgen bij de makers zelf of via denieuwetoneelbibliotheek.nl)