Hemelsbreed verschillen betekent ongeveer hetzelfde als het Franse être comme le jour et la nuit. Beide uitdrukkingen roepen het beeld op van twee uitersten die zo ver van elkaar verwijderd zijn dat nadering haast ondenkbaar lijkt. Het woord ‘hemelsbreed’ verwijst naar de uitgestrekte hemel, waar dag en nacht als tegenpolen elk een plaats innemen, aan weerszijden van een schijnbaar onoverbrugbare leegte. In dit geval gaat het om een taalkloof. Deze visuele tegenstelling benadrukt hoe groot de kloof soms lijkt, terwijl ze tegelijk toont hoe de elementen aan beide kanten van dat hemelsbrede verschil samenkomen in een gedeelde horizon.

De aard van de geest is als de hemel: grenzeloos, zonder vaste vorm of aanwijsbaar centrum. Gedachten ontstaan en lossen weer op in de leegte waaruit ze zijn voortgekomen. Toch trachten we ze te verankeren in de werkelijkheid, via begrenzingen en verbindingen die we er zelf aan toekennen. Door taal, de kwaliteit van een lijn of de contour van een vorm proberen we fenomenen te vatten—of althans te omvatten—en ze een eenduidige plaats te geven. In een voornamelijk tweetalige context krijgt dit een extra dimensie: een fenomeen ontdubbelt zich en toont zijn ongrijpbaarheid via taal, vooral wanneer Belgen het onderling proberen te verwoorden.