Venetië was in de 17de eeuw een epicentrum voor muziek, kunst en ambachten. In het bijzonder bloeide hier de muziekinstrumentenbouw, waarin vakmanschap en artistieke verfijning hand in hand gingen. De luit, een van de meest geliefde instrumenten van die tijd, werd niet alleen gewaardeerd om zijn rijke klank, maar ook om zijn visuele pracht. Venetiaanse luiten uit deze periode waren vaak versierd met marqueterie: een techniek waarbij dunne lagen hout, ivoor of soms schildpad van contrasterende kleuren zorgvuldig werden uitgesneden en ingelegd tot complexe, arabeske patronen. Deze decoraties sierden voornamelijk de hals van het instrument en gaven elk exemplaar een uniek karakter.

De marqueterie was niet louter esthetisch; ze onderstreepte het prestige van de eigenaar en benadrukte de status van de luit als zowel muziekinstrument als kunstvoorwerp. Venetiaanse bouwers, onder wie Matteo Sellas en Christoph Koch, wisten een perfecte balans te vinden tussen akoestische kwaliteit en ornamentiek.

In dit project heb ik mij vooral geconcentreerd op twee instrumenten van Christoph Koch, die opvallend genoeg de negatieve versie van dezelfde marqueterie tonen. Het feit dat juist deze twee luiten een periode van vier eeuwen hebben doorstaan, is uitzonderlijk en heeft voor mij de doorslag gegeven in de keuze voor mijn masterproject.