Op scène: twee figuren verschijnen aan de oppervlakte. Ze leven en zijn vol leven. Ze ondervinden het genot en de dreiging van een eindeloos opnieuw. Hun gebaren suggereren een onophoudelijke voltrekking van een catastrofe. Maurice Blanchot: “The disaster ruins everything, all the while leaving everything intact”.

Bij het maken van deze voorstelling waren we voortdurend op zoek naar het vinden van de juiste afstand, wat vaak een onmogelijkheid lijkt. Alles lijkt altijd ‘te veraf, te dichtbij’. We vroegen ons af hoe het lichaam, met zijn beperkte omvang, hier op scène van kan getuigen. Dezelfde vraag omtrent het vinden van de juiste afstand drong zich op in de poging ons als makers te verhouden tot het omnipresent ecologisch discours, dat als een van de vertrekpunten gold voor deze voorstelling. Enerzijds omvat dit discours een al te dagelijkse gewaarwording van een onhoudbare conditie en anderzijds kan het deze enkel via abstractie registreren. Hoe kunnen we deze al te reële abstractie verbeelden? We onderzochten wat het betekent om met het menselijk lichaam als maat je tot abstracties te verhouden en hierbij telkens opnieuw te botsen op de grenzen van representatie. En daarom: de voortdurende herontdekking van theater als een plek waar er ‘getoverd’ wordt, waar het afwezige tot het aanwezige wordt gemaakt en omgekeerd. Vladimir Nabokov: “De waan van een trede.” Een vlucht in onbestaandheid. Vindt theater in het anticiperen en organiseren van het onverwachte en onmogelijke zijn bestaansreden? Als een plek waar verbeelding niet enkel opgewekt kan worden, maar misschien zelfs kan worden behouden en duurzaam gemaakt kan worden.

De al te blauwe hemel van een eindeloze namiddag. De roerloosheid van een halfslachtig hemellichaam. De duizend stukken plastic in de maag van een aangespoelde walvis. Twee figuren op een gebroken drempel, geen enkele wereld reddend behalve die van henzelf.

Master project by Nathan Ooms with Anna-Franziska Jäger

On stage: two figures appear on the surface. They are alive and lively. They explore the joy and doom of an endless again. Their gestures suggest the incessant completion of a disaster. Maurice Blanchot: “The disaster ruins everything, all the while leaving everything intact.”

In making this performance we were constantly on the look out for the right distance, which so-metimes seems to be unachievable. Everything always seems ‘too far, too close’. We asked ourselves how the body, with its limited scope, can bear witness of this quest. This same question on finding the right distance, arose in the attempt at relating to the omnipresent ecological dis-course, which was one of the starting points for this piece. On the one hand this discourse encompasses an all too daily experience of an unsustainable condition and on the other hand it can only arrive at a description of this condition through abstractions. How can we represent this overtly real abstraction? We explore what it means to relate to such abstract phenomena by way of the body and, in doing this, we run into the limits of representation. Thus: the constant rediscovery of theatre as a place of ‘wizardry’, of making the absent present and vice versa. Vladimir Nabokov: “The phantasm of a step.” A flight in nonexistence. Does theatre find its raison d’être in the way it anticipates and organizes the unexpected and the seemingly impossible? As a place where imagination can not only be aroused, but also preserved, made to last.

The all too blue sky of an endless afternoon. The motionlessness of a half-hearted heavenly body. The thousand pieces of plastic in the stomach of a whale washed ashore. Two figures on a broken threshold, saving no world but their own.