Judith Eckhardt, Ich sehe dich, siehst du mich?

Soms voelt het alsof een deel van de zee in mijn hoofd is binnengedrongen. Dat ze daar aan het werk is gegaan om mijn herinneringen te sorteren en wat niet meer nodig is, weg te gooien. Het probleem is nu dat er kortsluitingen zijn. Sommige dingen kunnen niet meer met elkaar verbonden worden. Sommige dingen hebben helemaal geen houvast meer, ze zweven in het rond en weten niet waar ze thuis horen.

Ik las ergens “the sea is both hope and loss”. En volgens mij ontmoeten deze twee elkaar in de nostalgie. De zee is één groot nostalgisch lichaam. Je gaat er naartoe om die herinneringen die je in het verleden daar hebt gedeponeerd terug op te halen of om er nieuwe in op te bergen. 

Ik ben altijd bang geweest van de zee. Teveel dingen zijn verloren gegaan aan de zee.

Sometimes it feels as if part of the sea has entered my head. That it has started to work there, sorting through my memories and throwing away what is no longer needed. The problem now is that there are glitches. Some things can no longer be connected. Some things have no grip at all, they float around and don’t know where they belong.

I read somewhere that “the sea is both hope and loss”. And I think these two meet in nostalgia. The sea is one big nostalgic body. You go there to retrieve the memories you deposited there in the past or to store new ones in it. 

I have always been afraid of the sea. Too many things have been lost to the sea.