Zoé Pecqueux, Verlegen Ontwerpen
grafisch ontwerp
Ronny Duquenne
Judith Wambacq
In perspectief komen evenwijdige horizontale lijnen in de werkelijkheid, als ze worden doorgetrokken, bij elkaar in een verdwijnpunt op de horizon.
Dat vind ik zo mooi.
Om na te denken over wat er zich afspeelt binnen die verdwijnpunten, de schaduwen binnen de ruimte, de spaties op de gedrukte pagina. Allemaal soorten verdwijnpunten, die niet bestaan, die niemand zich meer zal herinneren, maar waar toch alles samenkomt.
De verdwijnpunten laten leiden, mij de weg wijzen, waar ik heen moet kijken. Schrijven tot ze terug opgemerkt worden.
Verlegen ontwerpen gaat over luisteren, een richting geven om naar te kijken. De boodschap het woord laten nemen en laten uitspreken. Keuzes maken aan de hand van of ze een meerwaarde zijn voor het ontwerp. Het werk dat nooit alleen bestaat maar verder leeft in degene die het leest.
Ik denk dat de opzet geslaagd is wanneer men bij het bekijken van mijn werk de ontwerper even vergeet en enkel de inhoud zichtbaar is. Dat ik alles heb vormgegeven wat de boodschap van mij vroeg, en ik in de marge blijf.
In perspective, parallel horizontal lines in reality, when extended, come together in a vanishing point on the horizon.
This is so beautiful to me.
To think about what happens within those vanishing points, the shadows within the space, the spaces on the printed page. All kinds of vanishing points that do not exist, that no one remembers, but where everything comes together.
Letting the vanishing points lead the way, showing me where to look. Writing until they are noticed again.
Shy design is about listening, giving a direction to look at. Letting the message take the floor and speak out. Making choices based on whether they add value to the design. The work that never exists on its own but lives on in the person who reads it.
I think the intention is successful when, when looking at my work, one forgets about the designer for a moment and only the content is visible. That I have designed everything that the message asked of me, and that I remain in the margins.
In perspectief komen evenwijdige horizontale lijnen in de werkelijkheid, als ze worden doorgetrokken, bij elkaar in een verdwijnpunt op de horizon.
Dat vind ik zo mooi.
Om na te denken over wat er zich afspeelt binnen die verdwijnpunten, de schaduwen binnen de ruimte, de spaties op de gedrukte pagina. Allemaal soorten verdwijnpunten, die niet bestaan, die niemand zich meer zal herinneren, maar waar toch alles samenkomt.
De verdwijnpunten laten leiden, mij de weg wijzen, waar ik heen moet kijken. Schrijven tot ze terug opgemerkt worden.
Verlegen ontwerpen gaat over luisteren, een richting geven om naar te kijken. De boodschap het woord laten nemen en laten uitspreken. Keuzes maken aan de hand van of ze een meerwaarde zijn voor het ontwerp. Het werk dat nooit alleen bestaat maar verder leeft in degene die het leest.
Ik denk dat de opzet geslaagd is wanneer men bij het bekijken van mijn werk de ontwerper even vergeet en enkel de inhoud zichtbaar is. Dat ik alles heb vormgegeven wat de boodschap van mij vroeg, en ik in de marge blijf.