Vera Kersting, Ik moest buigen

Tijdens het schilderen zoek ik kleurencombinaties die agressie uitlokken of een giftige, elektrisch geladen atmosfeer creëren. In mijn werk zijn er grenzen die vervagen of abrupt verschijnen, zoals de grens tussen fysieke en digitale ruimtes, het publieke en het private, subject – object, fictie en realiteit. Fetisjisme, spektakel en waanzin zijn terugkerende thema’s; het zijn omhulsels van leegte die zich opdringen te midden van alle pogingen om het op te vullen. Gaten en scheuren creëren doorgangen in een volgestouwd universum, lichaamsdelen raken verstrengeld in objecten, dode voorwerpen krijgen een ziel en in het leven doemt de dood op.

Als een collage komen verschillende interesses en onderwerpen samen in een beeld. Zoals in dromen of op digitale platforms vermengen beelden en verhalen. Er is vaak een spel tussen humor en lijden, troost en verlangen. In mijn schilderijen en gedichten komen de persoonlijke verhalen van mijn Indische oma samen met beelden uit de contemporaine beeldcultuur. Ik ben geïnteresseerd in het ontstaan- en de ontwikkeling van geglobaliseerde machtsstructuren, waaronder de geschiedenis van Indonesië en de gevolgen van kolonisatie op politiek, economisch en mentaal vlak.