Robbe Dedrie, A place to shit

Ik beeld voornamelijk ‘niet-toegewezen ruimtes’ af; plaatsen die geen specifieke bestemming hebben gekregen, maar er simpelweg zijn. Bijvoorbeeld: een grasperk met bomen naast een autostrade.

Want omwille van een angststoornis die ik heb ontwikkeld, kregen die niet-toegewezen ruimtes opeens een nieuwe betekenis voor mij. Het zijn de plaatsen in het landschap waar ik heen zou kunnen vluchten, mocht ik mij willen verstoppen van de strenge mensenwereld. 

Meestal vertaalt zich dat in een contrast tussen natuurlijke elementen die rust bieden ten opzichte van de strakke, mens gemaakte ruimte. Door naar waarneming te werken kan ik een stukje uit de tastbare realiteit beschrijven vanuit mijn eigen referentiekader. En omdat ik mijn ervaring van het landschap rechtstreeks wil vangen op doek, schilder ik altijd en plein-air.

I mainly depict “unassigned spaces”; places that have not been given a specific destination, but are simply there. For example: a lawn with trees next to a highway.

Because of an anxiety disorder I developed, those unassigned spaces suddenly took on a new meaning for me. They are the places in the landscape where I could flee to, should I want to hide from the harsh human world.

Usually this translates into a contrast between natural elements that offer tranquility versus the austere, man-made space. Working by observation allows me to describe a piece of tangible reality from my own frame of reference. And because I want to capture my experience of the landscape directly on canvas, I always paint en plein air.