Patricia Tuijp, untitled
mode
Aouatif Boulaich
Paul Demets
ik zucht: het is ‘het’ allemaal net niet
ik kijk over de rand en spring in de diepte
daar is alleen ‘wij’
wij gaan op reis en nemen ‘niets’ mee
in het aardedonker ben ik je gaan vertrouwen
ik moest wel, er was geen andere weg
wij gaan samen naar rechts, naar boven, terug, naar onder, weer naar boven, bovenlangs, schuin naar links, onderlangs. Ik draai een rondje en beweeg me terug schuin naar rechts, nog een keer naar beneden en dan rechtdoor
ja, ik ging zelfs van je houden
je werd mijn onverwachte muze
entropie overstijgt ons
maar interferentie is wat ons verbindt
wij zijn één
alleen door tijd laten we ons bepalen
wie wij zijn? wij zijn en wij zijn niet
niets en toch alles
(untitled, collectie 2023)
wij zijn en wij zijn niet
niets en toch alles
(untitled, collectie 2023)
Als alles altijd in beweging is, waarom dan als ontwerper halsstarrig een vaste vorm nastreven? Vanwaar toch steeds die hardnekkige neiging om de dingen willens nillens in de mal van een vooraf bepaald idee of beeld te persen? ‘Zulke vragen hebben me een tijdlang geplaagd,’ bekent Patricia Tuijp. ‘Ik probeerde mijn gedachten aanvankelijk vast te leggen in categorieën, woorden en concepten, maar eenmaal uitgesproken of opgeschreven leken ze star en doods.’ Een gelijkaardige frustratie vertroebelde haar omgang met de materie. ‘Het had iets van een strijd, alsof ik tegen in plaats van met stoffen werkte. Het voelde allemaal erg artificieel.’
De Zen-filosofie bood Patricia tenslotte een uitweg. In het Japanse gedachtegoed huldigt men het onuitsprekelijke immers als het ‘onbepaalde niets’. Vaste vormen of definities worden als nutteloos van de hand gewezen. ‘Dat werkt bevrijdend,’ erkent Patricia. Haar doorgedreven drapagetechniek geeft de stof alle ruimte. Of iets een broek dan wel een top is, is dan ook niet langer de vraag. Zwaartekracht en toeval spelen hun rol en maken de strikte vestimentaire categorieën overbodig. Verder krijgen scheuren – met rafels en oneffenheden als gevolg – de voorkeur op netjes geknipte randen. Grove borduursteekjes, ten slotte, zoals men die in Japanse kimono’s gebruikt, knipogen hier en daar naar het bevrijdende oosterse gedachtegoed. ‘Ik voel mijn ontwerppraktijk nu meer aan als een dialoog,’ glimlacht Patricia,’ ‘Vanuit het respect voor de materie sluit ik er als het ware een akkoord mee. We hebben de strijdbijl begraven.’
Régis Dragonetti
Redacteur Onrust
(interview 12-05-2023)
‘In dezelfde stroom dalen we en dalen we niet; we zijn en zijn niet’