Nora Hendriks, Handschrift in wit en blauw / Handwriting in white and blue

Het stadswater komt op, daalt weer, draagt vormeloze materie en krioelende organismen. Verweer en groei zijn met elkaar verstrengeld aan de achterkant van de industrie, waar de muren schimmelschilderingen tonen en afvalwater het kanaal in wordt gespuugd. Een context die lijkt te worden gedefinieerd door vernietiging.
Mijn vingers tintelen, als ze het zachte handschrift achterlaten van het katoenen en papieren weefsel dat ze ooit construeerden. Ze geven de draden tijd om het weer uit te nodigen in hun wandeling.
Functie verliest aan vorm, hoe meer verweer zich in de vezels nestelt.

The citywater rises, drops again, carries fragmented materials and moving organisms. Decay and growth are entangled with each other on the backside of the industry, where the walls carry paintings in mould and the pipes send their wastewater into the canal. A context that seems to be defined by destruction.
The fingers that once constructed the cotton and paper weaving tingle, while my feet walk away from its handwriting. They leave the lines behind that invite the weather to interact.
Function loses its form, the more weathering nestles in the fibres.