Myrtille Vanhouwaert, It's been seven hours and fifteen days

It’s been seven hours and fifteen days is een werk dat zich richt op tijd, vervagende herinneringen en verlies, meer specifiek het verlies van een ouder en van de jeugd. Het vertelt over het koesteren van wat nog overblijft en het uiteindelijk kunnen loslaten, waarbij losse flarden aan herinneringen altijd zullen overblijven.

Dit werk is een samenvloeiing van found footage en nieuw beeldmateriaal. Het combineert archiefbeelden van haar ouders, toen nog kinderloos en jonge twintigers, en nieuw fotografisch werk gebaseerd op de herinneringen uit Vanhouwaert haar kindertijd en hedendaagse dichte omgeving.

It’s been seven hours and fifteen days is een persoonlijk document waarbij de toeschouwer uitgenodigd wordt om door het archief te bladeren en deel uit te maken van het verhaal. Door een stukje los te scheuren en het zich toe-eigenen als een metafoor voor het willen koesteren voor de ene en de herinneringen die steeds vager wordt voor de andere.

It’s been seven hours and fifteen days is a work that focuses on time, fading memories and loss, more specifically the loss of a parent and of youth. It talks about cherishing what remains and eventually being able to let go, whereby loose fragments of memories will always remain.

This work is a confluence of found footage and new visual material. It combines archive footage of her parents, then still childless and in their early twenties, and new photographic work based on memories from Vanhouwaert’s childhood and close surroundings today.

It’s been seven hours and fifteen days is a personal document in which the viewer is invited to browse through the archive and become part of the story. Tearing off a piece and appropriating it is a metaphor for wanting to cherish the one and the memories that become increasingly vague for the other.