Marthe Peters, Kaalkapje

In het ziekenhuis word ik onthaald als medisch wonder. Het voelt ondankbaar om te zeggen dat ik eigenlijk niet zo veel zin heb om te leven tegen dokters die alles op alles hebben gezet om me te redden. Ik ben genezen, maar niet zonder fysiek en mentaal beschadigd te worden door de behandelingen.

Twintig jaar na het overleven van kinderkanker kijk ik door de lens van mijn vaders handycam terug op een periode waarvan ik me niks meer kan herinneren. In dagboekachtige fragmenten verzet ik me tegen het idee van ziekte als een metafoor en zoek ik naar dingen die me blij maken om te leven. 

At the hospital, I am hailed as a medical miracle. It feels ungrateful to say that I don’t actually feel much like living to the doctors who did everything to save me. I am cured, but not without being physically and mentally damaged by the treatments.

Twenty years after surviving childhood cancer, I look back through the lens of my father’s handycam at a period I can remember nothing of. In diary-like fragments, I resist the idea of illness as a metaphor and look for things that make me happy to be alive.