als je omkrult rond wat wegtrekt, wat hou je dan vast?

soms geloof ik het beeld pas als het verdwijnt

en nu verder?

‘Voor je uit zitten staren.’

‘Strak naar één punt kijken en niet echt iets zien.’

‘Glazig kijken’

1) Aanschouwen 2) Aanstaren 3) Bekijken 4) Bekrachtigen 5) Gapen 6) Onafgebroken naar één punt kijken 7) Onafwendbaar kijken 8) Onbeweeglijk kijken 9) Ontwaren

Ogend in het oog krijgen is een video-essay over staren. Spiegelinstallaties werpen in verschillende landschappen een blik op een scène waar weinig en tegelijk heel veel gebeurt. Ze staren. In het beeld dat de spiegel vat worden andere dingen zichtbaar. Het video-essay wordt tentoongesteld als video-installatie en nodigt uit om mee te gaan in die beweging van kijken zonder direct te willen begrijpen. Het onderzoekt de beweging van het staren in verschillende landschappen. Misschien stel je je pas achteraf de vraag wat je nu eigenlijk gezien hebt, in de indruk die het achterliet.

Eyeing the caught sight is a video essay about staring. Mirror installations cast a gaze upon scenes across various landscapes—scenes where little, and yet a lot, seems to be happening. They stare. In the image captured by the mirror, other things become visible. The video essay is presented as a video installation and invites the viewer to follow this movement of looking—without the urge to understand immediately. It explores the gesture of staring across different landscapes. Perhaps you only begin to wonder afterwards what it was you actually saw—in the impression it left behind. 

omgeving sluimert in mijn netvlies

ogend in het oog krijgen

een kijklijn is een draad tussen binnen en buiten

stilstaan is een vorm van beweging die niemand opmerkt

markeringen van iets in het landschap

een passage die ik anders zou vergeten zijn

resonantie hangt

het gewone is een bewegend object

je hoeft niet eens je ogen dicht te doen

tijd wordt dik in het staren

de zee is makkelijker te vergeten dan een koffievlek

gras houdt toch ook soms zijn adem in

glimmen in de periferie van misschien

twijfel heeft geen vorm maar vult

ik vergeet waarvoor ik kwam

effe naar binnen gaan

surrounding lurks into my retina

eyeing the caught sight 

sightlines as wires between inside and outside

standing still moves unnoticed

markers of something in the landscape 

a passage I might have overlooked

resonance lingers

the ordinary is a circulating object

no blinking necessary

staring inflates time

the sea is easier to forget than a coffee stain

surely grass holds its breath too at times

shimmer in the periphery of maybe

doubt has no shape but stuffs

I forgot what I came for

going to head inside for a sec