als je omkrult rond wat wegtrekt, wat hou je dan vast?
soms geloof ik het beeld pas als het verdwijnt
en nu verder?
‘Voor je uit zitten staren.’
‘Strak naar één punt kijken en niet echt iets zien.’
‘Glazig kijken’
1) Aanschouwen 2) Aanstaren 3) Bekijken 4) Bekrachtigen 5) Gapen 6) Onafgebroken naar één punt kijken 7) Onafwendbaar kijken 8) Onbeweeglijk kijken 9) Ontwaren
Ogend in het oog krijgen is een video-essay over staren. Spiegelinstallaties werpen in verschillende landschappen een blik op een scène waar weinig en tegelijk heel veel gebeurt. Ze staren. In het beeld dat de spiegel vat worden andere dingen zichtbaar. Het video-essay wordt tentoongesteld als video-installatie en nodigt uit om mee te gaan in die beweging van kijken zonder direct te willen begrijpen. Het onderzoekt de beweging van het staren in verschillende landschappen. Misschien stel je je pas achteraf de vraag wat je nu eigenlijk gezien hebt, in de indruk die het achterliet.
Eyeing the caught sight is a video essay about staring. Mirror installations cast a gaze upon scenes across various landscapes—scenes where little, and yet a lot, seems to be happening. They stare. In the image captured by the mirror, other things become visible. The video essay is presented as a video installation and invites the viewer to follow this movement of looking—without the urge to understand immediately. It explores the gesture of staring across different landscapes. Perhaps you only begin to wonder afterwards what it was you actually saw—in the impression it left behind.
omgeving sluimert in mijn netvlies
ogend in het oog krijgen
een kijklijn is een draad tussen binnen en buiten
stilstaan is een vorm van beweging die niemand opmerkt
markeringen van iets in het landschap
een passage die ik anders zou vergeten zijn
resonantie hangt
het gewone is een bewegend object
je hoeft niet eens je ogen dicht te doen
tijd wordt dik in het staren
de zee is makkelijker te vergeten dan een koffievlek
gras houdt toch ook soms zijn adem in
glimmen in de periferie van misschien
twijfel heeft geen vorm maar vult
ik vergeet waarvoor ik kwam
effe naar binnen gaan
surrounding lurks into my retina
eyeing the caught sight
sightlines as wires between inside and outside
standing still moves unnoticed
markers of something in the landscape
a passage I might have overlooked
resonance lingers
the ordinary is a circulating object
no blinking necessary
staring inflates time
the sea is easier to forget than a coffee stain
surely grass holds its breath too at times
shimmer in the periphery of maybe
doubt has no shape but stuffs
I forgot what I came for
going to head inside for a sec