Marie Decreton, Een schets vol zeëen
grafisch ontwerp
Ronny Duquenne
Sandrine Verstraete
“En als je dat verhaal niet gelooft vertel ik je wel een ander”, zegt Opa.
“Opa”, zeg ik, “alle mooie verhalen zijn waar”, en verwijs naar een scène uit Kulderzipken.
“Inderdaad”, antwoordt Opa, “alle mooie verhalen zijn waar, en ik heb er nog veel.”
Langs de tikkende klok heen vind ik het vaak moeilijk om in de soms lege en stille huiskamer een aanzet te vinden. Ik heb niet elke week grote vernieuwende ideeën die ik graag met de wereld wil delen. Nee, ook niet als die wereld alleen mijn Opa en Oma zijn. Toen ik deze zomer besloot om met Opa’s verhalen aan de slag te gaan gaf ik mezelf een gedwongen reden om regelmatig bij hen langs te gaan. Ik zou die verhalen, op welke manier dan ook, vastleggen. Zo gaf ik mezelf de toestemming (en verplichting) om de leegte die er na Opa’s diagnose was gevallen te trotseren. De leegte die in de huiskamer hing werd wat minder leeg en samen werden we ons eigen verhaal ingezogen.
“And if you don’t believe that story I’ll tell you another,” Grandpa says.
“Grandpa,” I say, “all the nice stories are true,” and refer to a scene from Kulderzipken.
“Indeed,” replies Grandpa, “all the beautiful stories are true, and I have many more.”
Along with the ticking clock, I often find it difficult to find an impetus in the sometimes empty and silent living room. I don’t have great innovative ideas every week that I am eager to share with the world. No, not even when that world is just my Grandparents. When I decided to get started with Grandpa’s stories this summer, I gave myself a compelled reason to visit them regularly. I would record those stories, one way or another. Thus, I gave myself permission (and obligation) to confront the emptiness that had fallen after Grandpa’s diagnosis. The emptiness that hung in the living room became a little less empty and together we were sucked into our own story.
