Lynn Vanden Bossche, Dreamhouse

‘… Papa et Maman …’, ‘…Maison de Merde…’,’…I Want More Body …’. Vooral deze drie tekstuele aanduidingen vormen in hoofdzaak het uitgangspunt van een hele reeks werken op en in papier. Als aaneengeschakelde reeksen van hetzelfde dat zich eindeloos lijkt te kunnen herhalen (…Papa en Maman Papa et Maman Papa et Maman…), verschijnen de bepalingen in allerlei papieren gedaantes: uitgespaard, uitgeknipt, doorgetekend, aaneengeregen tot slinger, gespiegeld volgens horizontale en verticale assen, bekrabbeld met stift, uitgeschreven in schoonschrift, agressief overtrokken, puntig uitgelijnd, aangevuld met snippers en andere gevonden elementen, uitgebouwd tot quasi-collages, tot bijna-sculpturen-in-papier, tot voorzichtige tekstuele bijna-bas-reliëfs, … Herhaald, maar steeds anders; tot de aanduidingen als uitgehold verschijnen, als lege mallen van ooit-tekst die enkel eindeloos dienen te worden doorgetekend teneinde ze vol te laten lopen van zin. Als mantrische bezweringsformules die zich automatisch laten schrijven en keer op keer confronteren met dat wat ze lijken te bevragen: wat is thuis, wat is huis, waar huizen we, waar precies huist ‘ik’, waar is thuis, wie is (mijn) thuis, …? Noch krijgt het beeldende de kans zich volledig te ontplooien voorbij de tekst, noch kan de tekst aanwezen zonder te worden verknipt tot een gat, tot een bodemloos zich herhalend smeken.

Vanden Bossche maakte ook een kortfilm genaamd Dreamhouse, waarin ze probeert een dergelijke zoektocht via een mentaal landschap in beeld en klank te brengen.

Papa et Maman …’, ‘Maison de Merde …’, ‘I Want More Body …’. These three textual indications in particular form the starting point of a whole series of works on and in paper. Like strings of the same thing that seem to be able to repeat themselves endlessly (…Papa et Maman Papa et Maman…), the provisions appear in all kinds of paper forms: drawn out, cut out, drawn through, strung together to form a garland, mirrored according to horizontal and vertical axes, scribbled in marker pen, written out in calligraphy, aggressively overlaid, pointedly aligned, supplemented with scraps and other found elements, expanded into quasi-collages, into near-sculptures-in-paper, into cautious textual near-basreliefs, … Repeated, but always different; until the indications appear as hollowed out, as empty moulds of once-text that only need to be drawn on endlessly to make them fill up with meaning. Like mantric incantation formulas that allow themselves to be written automatically and that confront us again and again with what they seem to question: what is home, what is house, where do we live, where exactly does ‘I’ reside, where is home, who is (my) home, …? Neither does the visual arts get the chance to develop fully beyond the text, nor can the text be pointed out without being cut up into a hole, into a bottomless, repetitive plea.

Vanden Bossche also made a short film called Dreamhouse, in which she tries to bring such a quest via a mental landscape into image and sound.