Luna Vermeire, Beelden van de Wereld — de Wereld van Beelden

Wereldbeelden beelden niet zomaar werelden af — ze vormen er.

Een wereld van beelden. Ieder onder ons leeft er middenin, wordt erin geworpen.

Mijn vraag betreft al geruime tijd niet meer wat in de wereld staat. Actueler en relevanter lijkt het me ons te richten naar “hoe” iets in de wereld staat. Het is een vraag gericht naar representatie en naar de apparaten die we (vrij letterlijk) uit oog verloren zijn, maar toch gebruiken om onze wereld vorm te geven. Wat we (voor) waar(aan)nemen wordt eerder (dit dan weer figuurlijk) een taak die telkens opnieuw op onze schouders rust.

De mythe van Atlas betreft ons allen.

Ieder van ons draagt een eigen wereld van beelden met zich mee. Ongegrond blijft het zolang we niet erkennen dat we er met beide voeten middenin staan.

“Terres Vierges, Photos Satelites de la Nature” (Place des Victoires 2012) is niet zozeer een boek dat ons ‘cirkelen om de wereld’ in beeld brengt en haar al doende ophemelt. Neen, het wijst net door alle mogelijke menselijke activiteit uit beeld te willen houden en onze blik naar (on)bemande satellieten te delegeren, hoezeer de constructie van wereldbeelden een menselijke waar-nemen betreft.

Worldviews do not just depict worlds – they form them.

A world of images. Every one of us lives in it, is thrown into it.

For a long time now, my question has not been about what is in the world. It seems to me more relevant and topical to focus on “how” something is in the world. It is a question directed towards representation and towards the devices we have (quite literally) lost sight of, but which we nevertheless use to shape our world. What we perceive and assume becomes more like a task that rests on our shoulders again and again.

The myth of Atlas concerns us all.

Each of us carries our own world of images. It remains unfounded as long as we do not acknowledge that we are standing right in the middle of it.

“Terres Vierges, Photos Satelites de la Nature” (Place des Victoires 2012) is not so much a book that pictures our ‘circling around the world’ and extols it in the process. No, by wanting to keep all possible human activity out of the picture and delegating our gaze to (un)manned satellites, it shows just how much the construction of world images involves a human perception.