Louise De Bosscher, Belushi Cesser Odo

Ze hebben geen stem, zij zijn gebrekkig en kunnen niet vluchten. Ze zijn afhankelijk van degene die er voor kiest. Als je ze aankijkt, staan ze kaarsrecht, op een lange rij naast en achter elkaar, ze vertonen geen deuken in hun vel, ze zijn gerangschikt en gecategoriseerd. Als je ze twijfelend aankijkt hebben ze je al in hun greep. Ze schreeuwen zonder enig oor te beschadigen, zonder enige krimp te geven: “KIJK MIJ AAN, NEEM MIJ MET JE MEE, RAAK MIJ AAN, AAI ME ZACHTJES OVER MIJN HUID, SCHEUR ME OPEN EN GIET ME IN JE KOM.”

Dit is hun mooiste moment, stilzwijgend kloppen ze met de handen op de tafel en dwingen ze je het luisteren, maar ook het kijken af. Men heeft minder keuze dan men denkt. Zij kennen niets anders, geen enkele vorm van liefde, enkel de reproductie en het herhaaldelijk rechtgezet worden door de bediende is hen bekend. Zij waren in hun voorgaande dagen levenloos, nu zijn zij grootgebracht door een monstrueuze machine die hun uit elkaar scheurt en later, met veel genot hun snippers opnieuw verenigt.

They have no voice, they are deficient and cannot flee. They are dependent on the one who chooses them. If you look at them, they are upright, in a long line next to and behind each other, they have no dents in their skin, they are arranged and categorised. If you look at them doubtfully, they already have you in their grip. They scream without damaging an ear, without flinching: ” LOOK AT ME, TAKE ME WITH YOU, TOUCH ME, CARESS MY SKIN SOFTLY, RIP ME OPEN AND POOR ME IN YOUR BOWL.”

This is their finest moment, silently knocking their hands on the table and forcing you to listen, but also to look. You have less choice than you think. They know nothing else, no form of love, only the reproduction and the repeated straightening by the servant. In their previous days they were lifeless, now they are raised by a monstrous machine that tears them apart and later, with great pleasure, reunites their scraps.