Centraal in dit kunstwerk staat L’obsédée sexuelle (Brutalités amoureuses), een sexploitationfilm uit de jaren 70 van Jean-Paul Sassy, die Catherine volgt, een vrouw die verstrikt is geraakt in verslaving, psychiatrische opname en seksueel geweld. Vanuit de huidige context, geschreven vanuit een duidelijk patriarchale en mannelijke invalshoek, zou een dergelijke film niet gemaakt mogen worden. Toch blijft het als cultureel artefact bestaan en vraagt het om bekeken, ondervraagd en opnieuw geïnterpreteerd te worden.

Voortbouwend op Simone Osthoffs idee van het archief als ‘levend kunstwerk’, verwerpt dit werk statische conservering ten gunste van kritische transformatie. Het beeldmateriaal, afkomstig uit het persoonlijke archief van de kunstenaar met 35mm-filmrollen, is radicaal bewerkt: menselijke figuren zijn verwijderd, het geluid is gewist en het verhaal, in de vorm van ondertitels, is ontmanteld. Wat overblijft is een spookachtig spoor – gefragmenteerde scènes die verwijzen naar het origineel zonder het te repliceren. Een paar ondertitels zijn overgebleven, maar zijn herschreven: de hypergeseksualiseerde mannenstem is vervangen door een onsamenhangende, dubbelzinnige taal. Deze opzettelijke dissonantie verstoort het oorspronkelijke kader en opent een nieuwe ruimte voor reflectie.

Hier wordt exploitationcinema grondstof – niet voor een eerbetoon, maar voor een autopsie. Het archief komt naar voren als een veranderlijke, ethische ruimte – een ruimte die ons dwingt om niet alleen de beelden waarmee we zijn opgegroeid onder ogen te zien, maar ook de manier waarop we daarmee omgaan.