Lewi Moors, Melancholie en het Virtuele Landschap (2020-2022)

Het landschap is een locus van melancholie. In mijn artistieke praktijk onderzoek ik de betekenis van melancholie in een tijdperk waarin we meer dan ooit geconfronteerd worden met de dreigende ernstige gevolgen van klimaatverandering, het verlies van biodiversiteit en wereldwijde pandemieën. Het uitgangspunt voor dit onderzoek is de melancholie die ik ervaar bij het aanschouwen van een landschap. De vraag die ik mezelf hier stel is: Hoe moet ik deze melancholie interpreteren? Ervaar ik een freudiaanse melancholie: een loutere angst voor het verlies van de omringende wereld die zich uit in depressieve gevoelens? Ben ik bevangen door een romantische melancholie, door een esthetische en contemplatieve karakterisering van een landschap? Of is de melancholie die ik ervaar terug te voeren op een sterk besef van de ecologische crisis, die de mogelijkheid van positieve actie met zich meebrengt?

The landscape is a locus of melancholy. In my artistic practice I explore the meaning of melancholy in an era where we are confronted more than ever with the impending serious consequences of climate change, the loss of biodiversity, and global pandemics. The starting point for this research is the melancholy that I experience when gazing at the landscape. The question I ask myself here is: How should I interpret this melancholy? Am I experiencing a Freudian melancholy: a mere fear of the loss of the surrounding world that is expressed in depressive feelings? Am I captivated by a romantic melancholy, by an aesthetic and contemplative characterization of a landscape? Or can the melancholy I experience be traced back to a strong awareness of the ecological crisis, which carries the possibility of positive action?