Lena Mariën, Het klinkt een beetje zoals een dessert dat op tafel wordt gezet , waarbij het niet per se het dessert is dat het geluid maakt, eerder het geluid dat het dessert veroorzaakt bij zijn omgeving.

…Ik nam een boek kaarten en begon een toren te bouwen…

Er was maar één kamer in de toren en die was helemaal boven. De rest van de toren was gevuld met wenteltrapjes. Het plafond van de kamer eindigde in het midden in een punt waaronder ik met mijn pinnemuts kon staan. Het was perfect en ik stond daar stevig. Ik draaide om mijn as en het dak draaide met mij mee. Hoe meer we draaiden, hoe langer we werden, de toren en ik. We overdreven de wolken en krabden de maan. Met de maan op de torenspits geprikt, bleven we stilstaan. Mijn haren waren in vlechten van het vele draaien. Al mijn potloden waren in hun fijnste punten geslepen en mijn gedachten stonden op scherp. Ik ontrolde een papier en begon te tekenen.

…I took a deck of cards and started piling them up into a tower….

There was only one room in the tower, and it was all the way up. The rest of the tower was filled with spiraling stairs. The ceiling of the room came together in its center forming a cone shape, under which I could stand with my pointy hat. It suited perfectly and I stood there steady. I turned around my axis and the roof turned with me. The more we twirled, the longer we stretched, the tower and I. We pierced the clouds and scratched the moon. With the moon pinned to the spire, we stopped. My hair was in braids from all the turning. All my pencils where sharpened to the finest points and so were my thoughts. I unrolled a sheet of paper and started to draw.