Kei Sendak, Being turns toward in turning away

De levensduur van mensen is een fractie van een seconde naast de levensduur van stenen of andere vormen en massa’s. Soms kan een mensenleven voorbijgaan in een fractie van een seconde, samengesteld en gerangschikt door het ontwerp van een gecureerde beweging naar Zijn en worden. Wat niet bestaat, ligt stil en zonder beweging hebben we misschien nooit de kans om het hoogtepunt van ons leven te laten zien aan degenen die ons het meest hebben opgevoed en om ons hebben gegeven, sommigen van hen slechts passagiers. Daarom is elke seconde en elke seconde binnen een seconde belangrijk. Tijd als een pont, als een terugkerend moment hier en opnieuw, en opnieuw hier, en altijd hier.

The lifetime of humans is a fracture of a second next to the lifetime of stones, or other forms and masses. Sometimes, a lifetime can pass in a fracture of a second, composed and arranged through the design of curated movement towards Being and becoming. What does not exist, lays still and without movement, we might not ever have the chance to show the peak of our lifetime to those who have raised us and cared the most, some of them just mere passengers. Therefore, every second and second within a second matter. Time pont-like, as a reoccurring moment here and over, and over here, and always here.