Karen Van Hassel, P.O.P.

(Persona Op Podium)

Elke toeschouwer krijgt een stoel aangewezen met een bepaald perspectief op het podium. Alvorens het licht dooft, kijkt men op het golvende rood van het doek dat nog niet is opgegaan. Men zit in het deel van zaal waar het publiek zit, die is begrensd. De scheidingswand is zichtbaar. Achter het gordijn, onzichtbaar, bevinden zich de acteurs, regisseur, die van de make-up, een producent en de podiummeester. Dan gaat het licht uit. De rollen keren om.  

Met het samenbrengen van (internet)beelden in tekeningen en/of in de ruimte wil ik ze in verband brengen met elkaar. De beelden die ik gebruik zijn deel van een vaste verzameling. Elk beeld werd al ettelijke malen getekend. Hun relatie bestaat door hun plaats in die verzameling en hun gezamenlijke oorsprong (Google images). Het verhaal tussen de beelden is ook veranderend, maar bevindt zich wel ergens in een ruimte ergens tussen coulisse, retabel, poppenkast, podium en mal. De personages daarin ergens tussen toeschouwer en performer.  

(Persona Op Podium)

Each spectator is assigned a chair with a particular perspective on the stage. Before the lights go out, one looks onto the billowing red of the curtain that has not yet risen. One sits in the part of the hall where the audience is seated, which is bounded. The dividing wall is visible. Behind the curtain, invisible, are the actors, director, those in make-up, a producer and the stage manager. Then the lights go out. The roles reverse.

By bringing together (internet) images in drawings and/or in space, I want to relate them to each other. The images I use are part of a fixed collection. Each image has been drawn several times. Their relationship exists because of their place in that collection and their common origin (Google images). The story between the images is also changing, but is located somewhere in a space somewhere between backdrop, retable, puppet show, stage and mould. The characters in it somewhere between spectator and performer.