Jakob Verstichel, Non-toxische grafiek, spielerei of noodzaak?

Wat zijn de noodzakelijke praktische stappen die moeten worden genomen om een traditioneel grafiekatelier om te vormen naar non-toxisch? Wat zijn de argumenten voor en tegen deze omschakeling? En is dit voordelig op lange termijn?

Deze masterproef moet aan de ene kant een zeer praktische tool zijn, die als leidraad kan dienen voor de omschakeling (desnoods in stappen) naar non-toxisch.

Daarnaast moet er ook aandacht gaan naar de vraag of deze overstap wel echt nodig is. 

Verdient non-toxische drukkunst (en het onderzoek ernaar) tenslotte een plaats in het Hoger Kunstonderwijs, of moet men daar vooral blijven vasthouden aan de beproefde traditionele technieken? Welke verantwoordelijkheid neem je hier als onderwijsinstelling en op basis waarvan maak je die keuze?

Klimaatverandering, circulaire economie, … De wereld verandert, maar veel ‘oude’ artistieke disciplines blijven vasthouden aan traditie. Is dat terecht, of doen we dit om de verkeerde redenen?

What are the necessary practical steps to take to convert a traditional printmaking studio to non-toxic? What are the arguments for and against this switch? And is this beneficial in the long term?

On the one hand, this master’s thesis must be a very practical tool that can serve as a guideline for the transition (if necessary in steps) to non-toxic.

In addition, attention must also be paid to the question of whether this switch is really necessary.

Does non-toxic printing (and research into it) ultimately deserve a place in professional art education, or should one mainly stick to tried and tested traditional techniques? What responsibility do you take here as an educational institution and on what basis do you make that choice?

Climate change, circular economy, … The world is changing, but many ‘old’ artistic disciplines continue to hold on to tradition. Is that right, or are we doing this for the wrong reasons?