Hera Jacquet, negenhonderdzevenenzeventig dagen

Gedurende een periode van ongeveer 3 jaar heeft de kunstenaar zich verdiept in het materiaal gips. Dit materiaal gebruikt ze als medium om tot andere onderwerpen te komen, zoals archiveren, ordenen, met wat en hoe de kunstruimte bezet wordt en hoe de tijd zich voortbeweegt binnen in de kunstwereld. De structuren die de kunstenaar bouwt zijn technisch niet in orde en dienen dan ook te breken en te vergaan. Ze gebruikt de microkosmos van het atelier om reflecties te maken over de buitenwereld. Mits de tijdelijkheid van het werk, strekt haar praktijk zich uit door schrijven en fotograferen. Dit zonder het esthetiseren van het proces; elk spoor mag bestaan, elke beweging blijft zichtbaar. Het werk raakt onderwerpen als entropie, ervaring en momentopnames aan. De werken die zichtbaar blijven worden verstillingen van tijd.

Over a period of about 3 years, the artist immersed herself in the material plaster. She uses this material as a medium to arrive at other topics, such as archiving, ordering, what and how art space is occupied and how time moves within the art world. The structures the artist builds are not technically sound and therefore should break and decay. She uses the microcosm of the studio to make reflections on the outside world. Provided the temporality of the work, her practice extends through writing and photography. This is done without aestheticising the process; every trace is allowed to exist, every movement remains visible. The work touches on topics such as entropy, experience and snapshots. The works that remain visible become stills of time.