Erinke Vanmechelen, Totdat het doek valt

Als wanhopige regisseur zit ik in de zetel van mijn ouderlijk huis te schrijven aan een theaterscript. Ik kijk om me heen en neem ieder voorwerp in me op. De ruimtes zijn geen ruimtes meer, ze vormen een decor voor mijn herinneringen en alles wat hierin gebeurde. De emoties zijn opgeslagen in het geheugen van de muren en zijn nog nooit op een groot podium vertoond. Nu laat ik ze spreken. Eén voor één komen herinneringen naar boven. Ik hervorm ze tot scènes, scènes die gespeeld zullen worden door mijn familie, verscholen achter symbolen en rollen die ik heb gecreëerd. Totdat het doek valt. Totdat het decor geen decor blijkt te zijn en ik geen regisseur, maar een mens die vertelt over haar leven en haar familie, die waardevoller is dan alle rollen tezamen.  

Until the curtain falls
As a desperate director, I sit in the armchair of my childhood home writing a theater script. I look around and notice every object. The rooms are no longer rooms; they are the scenery for my memories and everything that happened in them. The emotions are stored in the memory of the walls and have never been shown on a big stage. Now I let them speak. One by one, memories emerge. I reform them into scenes, scenes that will be played by my family, hidden behind symbols and roles I have created. Until the curtain falls. Until the scenery turns out to be no scenery and I not a director, but a human being telling about her life and her family, who are more valuable than all the roles combined.