Eloïse Baele, Parabasis

Hun hel is van een andere orde
Ze hebben geen stem. Ze zijn zo goed als verlamd. Ze kunnen alleen de aandacht trekken door hun houdingen. Ze wekken niet de indruk het leed van het ongegrond-zijn te kennen. Maar ze zouden ook op geen enkele wijze aan die obsessie kunnen ontsnappen, of denken te ontsnappen, door te vluchten in de roes van de snelheid. Zij kennen geen andere beweging dan de uitbreiding. Geen enkel gebaar, geen enkele gedachte, misschien geen enkel verlangen, geen enkele bedoeling die niet uitmondt in een monsterachtige aanwas van hun lichaam, in een onherstelbare uitwas.
Of liever, en dat is veel erger, niets monsterlijks, helaas: ondanks al hun inspanningen om ‘zich uit te drukken’, komen zij nooit verder dan een miljoenvoudige herhaling van dezelfde uitdrukking, het zelfde blad.
(uit: fauna en flora – Francis Ponge)

Their hell is of a different order
They have no voice. They are as good as paralysed. They can attract attention only by their postures. They do not give the impression of knowing the suffering of being ungrounded. But there is no way they could escape this obsession, or think they could escape, by escaping into the intoxication of speed. They know no movement other than expansion. No gesture, no thought, perhaps no desire, no intention that does not result in a monstrous growth of their bodies, in an irreparable outgrowth.
Or rather, and this is much worse, nothing monstrous, unfortunately: despite all their efforts to ‘express themselves’, they never get beyond a millionfold repetition of the same expression, the same leaf.
(from: fauna and flora – Francis Ponge)