Elke Peetroons, I looked directly at the sun.

Juli 2022, Antwerpen: De dokter onderzocht nauwgezet elk oog, met behulp van een doordringende lichtstraal die leek door te dringen tot elke laag van perceptie. Wat volgde was een moment van diepe desoriëntatie, misschien wel de meest verontrustende ontmoeting die ik ooit heb gehad: een plotselinge duik in een rijk van complete, zij het vluchtige, blindheid.

Ondergedompeld in een verblindende zee van wit, verdween elke andere kleur in de vergetelheid In de rechterbovenhoek van mijn zicht verscheen een zwakke regenboog, zijn etherische boog balancerend op de rand van zichtbaarheid. Toch konden zijn spectrale kleuren slechts een klein deel van de ruimte doorkruisen voordat ze oplosten in het omliggende wit. Ontdaan van diepte en beweging, steeg mijn blik naar het zwakste verlichtingspunt, waar het apparatuur van de dokter dreigend opdoemde. Zijn donkere silhouet trilde, alsof het op het punt stond te verdwijnen, als een spiegelbeeld van de fragiele stabiliteit van mijn eigen perceptie.

Zelfs nu blijft de herinnering hangen als een raadselachtige puzzel, die mijn begrip van de werkelijkheid uitdaagt. Was het werkelijk de uitgestrektheid van mijn perceptie die ik opving, of slechts de grens van mijn gezichtsveld, vervaagd door onzekerheid en twijfel?

July 2022, Antwerp: The doctor meticulously examined each eye, using a piercing beam of light that seemed to penetrate every layer of perception. What followed was a moment of profound disorientation, perhaps the most disturbing encounter I have ever had: a sudden plunge into a realm of complete, if fleeting, blindness.

Immersed in a blinding sea of white, every other color vanished into oblivion In the upper right corner of my vision, a faint rainbow appeared, its ethereal arc balancing on the edge of visibility. Yet its spectral colors could only traverse a small portion of space before dissolving into the surrounding white. Stripped of depth and movement, my gaze rose to the faintest point of illumination, where the doctor’s equipment loomed menacingly. Its dark silhouette twitched, as if about to disappear, like a mirror image of the fragile stability of my own perception.

Even now, the memory lingers like an enigmatic puzzle, challenging my understanding of reality. Was it really the vastness of my perception that I caught, or merely the boundary of my field of vision, blurred by uncertainty and doubt?