Dieuwke De Jaegher, Overwoekerd
grafisch ontwerp
Carll Cneut
Lars Kwakkenbos
Een dagboek over planten, natuur, verlies, depressie, overwoekering. Langzamerhand komt er een einde aan de wereld hoe wij die kennen, hoe ik die ken. Het gaat aan mij voorbij, ik ben verlamd. De dagen vloeien in elkaar over, ik schilder de planten, natuur en schrijf er over in mijn dagboek.
A diary about plants, nature, loss, depression, overgrowth. Gradually the world comes to an end how we know it, how I know it. It precedes me, I am paralyzed. The days merge, I paint the plants, nature and write about it in my diary.
Dag 16
Planten kruipen over de grond, ze strekken uit. Tentakels die op zoek zijn naar iets om
zich aan vast te klampen. Ze vormen een tapijt van groen. De aarde creëert een
beschermlaag. Ze verdedigt zich en stekelige bladeren en taaie structuren helpen mee.
Deze kruipende planten zijn de meesters van overleven. Ze buigen mee met de wind.
Langs de randen van de tuin staan struiken met stevige takken. Ze vormen een
afscheiding, ze beschermen.
Dag 52
Ik ben verlamd. Mijn voeten doen niet wat ze zouden moeten doen. Ik lig in bed op mijn
rechterzij. Ik kan mij niet bewegen. Mijn omgeving is een gevangenis, alleen weten zij dat
niet. Zij zijn niet gevangen. Zij weten niet dat ze me gevangen houden. Ik heb ze dat ook nog
niet verteld. Mijn uniform is niet te onderscheiden van mijn dagelijkse kledij. Het is werkelijk
lastig om dit gevoel onder woorden te brengen. Misschien helpt het als ik even huil en
mezelf oprol tot een klein bolletje. Sinds ik gestopt ben met mijn studentenjob, voel ik een
zekere rust over me neerdalen, alsof er een enorme last van mijn schouders is gevallen. Het
besef dringt nu door hoe mijn moeder zich al die tijd moet hebben gevoeld, gevangen in een
alledaagse sleur. Het is me duidelijk geworden dat ik niets verschuldigd ben aan de
verwachtingen van anderen. Zou het helpen als ik schreeuw en alles kapot sla? Ik weerhoud
mezelf ervan, hoewel de drang er wel is.
Dag 70
De lucht is doordrenkt, de velden, de bomen. De kleuren gaan over van groen naar oranje
naar geel naar rood, van blauw naar rood, van paars naar groen. De regenboog is door
elkaar geschud en haar kleuren zijn gevallen op de natuur.
Dag 226
Er wordt al eeuwenlang gedacht dat de wereld zal vergaan. Zelfs ik tel in mijn hoofd af. Nog
honderdvijfenzeventig dagen, nog honderdertiendagen, achtenzestig dagen, tweeëntwintig
dagen, nog, nog, nog. Dit is niet wat ik wil. Ik voel mij alleen, nochtans zijn er miljoenen
mensen om me heen. Een aantal jaar geleden lukte het me nog zo goed, dat alleen zijn. Ik
was er toen ook aan gewoon. Nu voelt het wel echt anders. Het voelt als missen. Ik mis je. Ik
wil je niet lastigvallen, dus ik blijf je missen.