Charlotte Verbiest, Sleeping Mountain
NL
Het zijn de omringende bergen in Benidorm die de droom van de Universal Beach Party van elke dag zon, zee en strand mogelijk maken en door Verbiest met een opmerkelijk gevoel voor de landschappelijke schoonheid in beeld worden gebracht. De hoge horizon, de witte luchten, de groene plukjes bomen die tot onder de uitstekende rotstoppen reiken, de begroeiingen die zich tussen de spleten van de rotsten nestelen, het roze zonlicht dat op de toppen valt: Verbiest kijkt vol ontzag omhoog naar de bergen als naar de Kathedralen van de Natuur, tot er plots in de ontzagwekkende structuur van die machtige rotsformaties een verbodsbord opduikt en aan de voet daarvan de eerste sporen van de stad opduiken in de vorm van een gekleurde straatbekleding, die zich in het eerste beeld nog harmonisch in de organische lijnen en kleuren van het gesteente lijken in te passen, tot in het volgende beeld in een waterplas het bouwafval de natuur ontsiert en plaats maakt voor de Spaanse modernistische-toeristische hoogbouw en de voortdurende uit deinende stad die ze vanuit een architectonisch oogpunt in beeld brengt, ver weg van Martin Parr achtige beelden die hun aandacht richten op de toeristen die zich aan het strandhedonisme overgeven.
Het Benidorm van Charlotte Verbiest is een verlaten stad, het beeld van een jonge Belg die van het vleselijke strandgeweld is weg gevlucht en als een flaneur de eenzaamheid heeft opgezocht om aan de hand van een fotografische reflectie over de architectuur haar plaats te zoeken in een wereld waarin zij zich niet helemaal op haar gemak of thuis lijkt te voelen.
Je kan niet zeggen dat ze op eenzelfde manier als mij zich aan een achterhaalde romantische afwijzing van wat ze ziet schuldig maakt, daarvoor schept ze teveel plezier in de Mediterraanse bijzonderheden van dit zonovergoten modernisme en getuigt haar drang naar panoramische overzichten niet alleen van de vlucht weg van wat ze ziet, maar ook van liefde voor wat ze daar gevonden heeft.
ENG
It is the mountains around Benidorm that allow for the Universal Beach Party dream of sun, sea and sand and these are portrayed with a remarkable sense of scenic beauty by Verbiest. The high horizon, the white skies, the green tufts of trees that reach up to just below the protruding boulder tops, the vegetation nestled in between the rock crevices, the pink sunlight on the mountain peaks: Verbiest looks up in awe, the mountains like Cathedrals of Nature until, suddenly, a prohibition sign interrupts the impressive structure of the majestic boulders. At the foot of the sign, the first traces of the city appear in the form of colour clad streets which, in the first image seem to harmoniously fit in with the organic lines and colours of the rocks but the next image begins to deface nature, in the form of construction waste in a pond, and gives the way to the Spanish modernist tourist high-rise buildings. She captures the city from an architectural point of view, worlds apart from artists like Martin Parr, who focus their lenses on the tourists as they give themselves up to the hedonistic beach life.
Charlotte Verbiest’s Benidorm is a deserted city, the image of a young Belgian who has fled the carnal violence of the beach and, as a kind of flaneur, has sought solitude in order to find her place in a world, in which she does not seem to feel completely at ease or at home, through a photographic reflection of the architecture.
Unlike myself, she cannot be accused of an outdated romantic rejection of her surroundings, for she takes too much pleasure in the Mediterranean quirks of the sun-drenched modernism and her tendency towards panoramic views not only testifies to her fleeing what she has seen, but also to her love for what she has found there.
Text © Jeroen Laureyns
