Er is altijd een verleden dat ik probeer te verbinden met mijn huidige leven, ook al neemt dat vaak iets weg van het huidige moment.

Ik probeer de mensen te herinneren die ik heb verloren – herinneringen die nu alleen nog in mijn hoofd leven. Er zijn geen foto’s, geen aantekeningen, geen materiële sporen. Die afwezigheid maakt me bang. Dus probeer ik ze weer tot leven te brengen door middel van objecttheater en door de verhalen te vertellen die nooit meer zullen gebeuren.

Dit project was nooit een bewuste keuze; het is altijd een deel van mij geweest, net als mijn eerdere werken, die altijd vanuit een persoonlijk perspectief zijn ontstaan. Het is geworteld in mijn gedachten, angsten en zorgen. Hoe meer ik nadenk, hoe sterker de drang wordt om het vast te leggen. Daarom is het project een voortdurende reis. Het concept zelf leeft en evolueert voortdurend.

Talloze redenen trekken me weg van mijn verleden: het land dat ik heb verlaten, de taal die ik minder spreek, het gevoel van verlies. Maar door dit proces van schrijven, herinneren en objecten vinden of maken probeer ik mijn herinneringen weer op te bouwen. Verhalen over en voor mijn familie… mijn vrienden… voor mezelf. Zodat ik minder bang ben om mijn herinneringen aan de tijd te verliezen.