Arno Camps, Een schrikkel naar de dag

Arno’s werk vertrekt vanuit de vervorming van het lichaam waarin hij op zoek gaat naar wat kan en dat wat moet afwijst. Er ontstaat een continue wisselwerking tussen beeldhouwkunst en mode waardoor grenzen tussen deze media elkaar tegemoet komen maar er niet buiten treden. Dit doet hij aan de hand van sculptuur, mode, tekeningen, poëzie, geluid en fotografie.

Zijn werk is een tegenrealiteit die het idee van het esthetische en lelijke in zijn bestaan en ontwikkeling toepast. Het is onregelmatig, ruw, verweerd, incompleet en onvolgroeid. De ‘ervaring van lelijkheid’ of de ervaring van wat wij kennen als ‘niet correct’ staat los van de ervaring van schoonheid. Het is niet het lelijke zelf waarop we reageren met afwijzing of walging. ‘Lelijkheid’ is de esthetische manifestatie van dat wat het ‘gewone’ of ‘normale’ ontwricht en doorbreekt in de wereld die het leven schept en in stand houdt: de dreiging van het monsterlijke en de besmetting door het vormloze.

Er ontstaan nieuwe belichamingen die niet figuratief noch abstract genoemd kunnen worden. Een kat en muis spel tussen herkenbaarheid en vervreemding dat dient als reactie en kritiek tegen persoonlijke en maatschappelijke onderwerpen die hij verwoord door middel van poëzie. De lichamen komen los van menselijkheid en vormen een wanstaltig-menselijke wereld. Hierin ontstaat een fysiek ontwerpproces ontstaat met nieuwe toepassingen van vorm, kleur, materiaal en schaal. Deze elementen worden afgeleid uit mode, cartoons, natuur, rauwe industriële elementen en machines.

Arno’s work starts from the deformation of the body in which he looks for what is possible and rejects what should be. There is a continuous interaction between sculpture and fashion, their boundaries meet but they do not cross them. He does this through sculpture, fashion, drawings, video, poetry, sound and photography.

His work is a counter-reality that applies the idea of the aesthetic and ugly in its existence and development. It is irregular, rough, weathered, incomplete and stunted. The ‘experience of ugliness’ or the experience of what we know as ‘not correct’ is separate from the experience of beauty. It is not the ugly self to which we respond with rejection or disgust. ‘Ugliness’ is the aesthetic manifestation of that which disrupts and breaks through the ‘ordinary’ or ‘normal’ in the world that creates and sustains life: the threat of the monstrous and the contamination by the formless.

New embodiments emerge that cannot be called figurative nor abstract. A cat and mouse game between recognizability and alienation that serves as a reaction and criticism against personal and social subjects that he expresses through poetry. The bodies become detached from humanity and form a monstrous human world. This creates a physical design process with new applications of shape, color, material and scale. These elements are derived from fashion, cartoons, nature, raw industrial elements and machines.