Anisa El Margai, Dichter bij jou

Deze stukken textiel die bewerkt zijn met borduursels zijn een veruiterlijking van een specifiek archief van mijn herinneringen.  Dit zijn een reeks onverklaarbare herinneringen die zijn weggedrukt naar het achterste van mijn brein maar er nog steeds zijn. Ze komen naar de oppervlakte van mijn gezichtsveld op momenten dat ik ze het liefst weer terug zou willen duwen.

Binnen mijn onderzoeksproject wil ik de beelden van mijn geheugen, ook al zijn ze in de loop der tijd bezoedeld met valse verbeelding, bewust een plaats geven in de verzameling van herinneringen die samen mijn verleden vormen en daarmee ook mijn heden. 

Het borduren is een middel want het zorgt voor een trage en bewuste nabijheid tussen mij en de herinnering zonder dat ik een verklaring hoef te vinden.

These pieces of textile worked with embroidery are a materialization of a specific archive of my memories. These are a series of unexplained memories that have been pushed to the back of my brain but are still there. They come to the surface of my field of vision at moments when I would prefer to push them back.

In my research project, I want to consciously give the images of my memory, even if they have been tainted by false imagination over time, a place in the collection of memories that make up my past and therefore my present.

The embroidery is a tool because it provides a slow and conscious proximity between me and the memory without the need to find an explanation.