Alina Romakhova, De Veerman, getatoeëerd
Willem Breynaert
Tatoeëren is de afgelopen 14 jaar een grote deel van mijn leven geweest, waarvan ik er 8 heb besteed aan het tatoeëren van anderen. Hoe confronterend het ook is, tatoeëren wordt steeds meer sociaal geaccepteerd en verandert als praktijk met de jaren. De moderne tatoeëerpraktijk wordt meer en meer gezien als een kunstvorm dan als een ambacht, maar dat kan leiden tot een verschuiving in de machtsdynamiek tussen de tatoeëerder en degene die wordt getatoeëerd.
Tatoeëerder zijn impliceert het combineren van verschillende rollen: een kunstenaar, een ontwerper, een specialist in de gezondheidszorg, een psycholoog, een adviseur en nog enkele anderen. Mexicaans-amerikaanse tatoeëerder Tamara Santibañez, wiens boek ‘Could this be magic? Tattooing as Liberation Work’ dat ik als primaire referentie nam, probeert alle mogelijke aspecten van het ambacht te omarmen en zijn nieuwe context te vormen, namelijk tatoeëren als sociaal werk. Na in te zoomen op de specifieke aspecten ervan, zoals agency, kennis, respect, vertrouwen, zichtbaarheid en zelfexpressie, heb ik een onderzoek gedaan om te kijken of tatoeages een plaats hebben in het domein van de kunsteducatie.
Tijdens mijn experimenteel project heb ik tatoeages gebruikt als medium en middel om mensen te verbinden met hun innerlijke wereld onder de dak van De Veerman in Antwerpen. In de loop van onze groeps- en individuele gesprekken werden degenen die binnen het team kunsteducatieve projecten organiseren uitgenodigd om naar binnen te kijken en na te denken over zichzelf en hun activiteiten op het gebied van sociaal werk. Met alle kennis die ze tijdens de gespreken hadden opgedaan, konden ze originele en unieke tattoo-ontwerpen voor zichzelf maken, die hun associaties met kunst, permanentie, intimiteit, het onbekende en onbegrijpelijke weerspiegelden. Samen met dat, hadden ze de keuze om een tatoeage te laten zetten, of niet.
Het resultaat van dit experiment is te vinden in de publicatie ‘De Veerman, getatoeëerd’.
Tattooing has been a big part of my life for the past 14 years, 8 of which I have spent tattooing others. As confronting as it may be, tattooing is becoming more socially accepted and changing as a practice over the years. Modern tattooing is increasingly seen as an art form rather than a craft, but that can lead to a shift in power dynamics between the tattooer and the one who’s getting tattooed.
Being a tattooer implies combining different roles: an artist, a designer, a healthcare specialist, a psychologist, a consultant and a few others. Mexican-American tattooer Tamara Santibañez, whose book ‘Could this be magic? Tattooing as Liberation Work’ that I took as primary reference tries to embrace all possible aspects of the craft and form its new context, namely tattooing as social work. After zooming in on its specific aspects, such as agency, knowledge, respect, trust, visibility and self-expression, I conducted a study to see if tattoos have a place in the field of art education.
During my experimental project I used tattoos as a medium and means to connect people with their inner world under the roof of De Veerman in Antwerp. In the course of our group and individual workshops, those who organize art education projects within the team were invited to look inward and reflect on themselves and their activities within the domain of social work. With all the knowledge gained during the workshops, they were able to create original and unique tattoo designs for themselves, reflecting their associations with art, permanence, intimacy, the unknown and the incomprehensible. Along with that, they had a choice to get a tattoo or not.
The result of this experiment can be found in the publication ‘De Veerman, tattooed’.
