Aharon Hovsepyan, Visiting Hours

Ik sluit mijn ogen
en houd mijn moeders hand vast.
Ik vergeet waar ik ben.
Op het moment dat ik ze open,
slaat het allemaal toe,
het geluid van de machines,
ik ben ziek

De lelijke witte muren van een ziekenhuiskamer zijn een geweldig canvas voor iemand die er al veel te lang alleen zit, mensen vragen hoe het gaat, liggend in het ziekenhuisbed vol met buizen in hem zegt hij ‘’Good’’.

I close my eyes,
holding my mothers hand
I forget where I am.
The moment I open them it all hits,
The sound of the machines,
I am sick

The ugly white walls of a hospital room are a great canvas for someone who has been sitting there alone for far too long, people ask how he is, lying in the hospital bed full of tubes in him he says “Good”.